Rozdział 22

Fanfic „Back to 1953” autorstwa Shabondama
Link do oryginału: [klik]
Tematyka: Tajemnice, Przyjaźń

Więc to już ostatni dodany dziś rozdział. Musze wam powiedzieć, że tak naprawdę zostało tylko 2 rozdziały i epilog. Więc , jeśli dam jutro radę przetłumaczę tą resztę i wstawię :) Sama jestem ciekawa tego wszystkiego XD
___________________________________

Łzy spłynęły po policzku Jongin'a , który klęczał w błocie w ciemnym lesie.
-Ja , zabiłem osobę... -Jongin wyszeptał po raz trzeci.
Sehun delikatnie poklepał Jongin'a po ramieniu.
-Nie mogłeś nic innego zrobić . On mógł zabić cię
Minseok zgodził się
-A ty uratowałeś mi życie.
Jongin zakrył rękami swoja twarz. Był w szoku. Jego szybkie bicie serca , trochę uspokoiło się , ale w ogóle nie pomagało mu się zrelaksować. Nigdy nie zabił by on celowo człowieka
-Ja .. ja nie chciałem ...-Jongin wyjęknął.
-Wiemy , że nie chciałeś- Luhan wyciągnął rękę w kierunku Jongin'a. - Chodź , musimy iść. Nie możemy już tracić więcej czasu.
Jongin zagryzł dolną wargę, wątpił w to czy chce nadal być w jego drużynie. Ale spojrzenie  w oczach Luhan'a, pozwoliło mu na zmianę zdania.
Skinął głowę i chwycił się ręki Luhan'a.

 ~*~*~

Yixing nie miał siły w nogach. Kiedy Sungjae i Ilhoon wrócili kilka minut później, nie mógł nawet na nich patrzeć.
-Henry nie żyje- Ilhoon syknał do ucha Yixing'ego. - Kim Jongin zabił go.
Yixing próbował wstać, ale jego ręcę zbyt się trzęsły i upadł na podłoge.
- Nie.. nie rób.. im .. żadnej krzywdy
Śmiech rozbrzemiwał w małym pokoju.
-Zhang Yixing nie jesteś wystarczająco silny, aby tym razem ich ochronić.

~*~*~

Spotkali się na boisku. Chłodne powietrze przeleciało im przez kurtki. Luhan przełknął ślinę. Stał twarzą w twarz z wrogiem.
Dwóch z nich rzuciło Yixing'ego na ziemię zaraz przy ich stopach.
Ciało Yixing'ego pokryte było krwią, jego oddech był niestabilny i ciężki.Yixing próbował wstać na jego drżące nogi, ale upadł ponownie na ziemię.
Słaby uśmiech pojawił się na jego ustach , kiedy zyskał kontakt wzrokowy z Luhan'em.
-Luhan..-Yixing oddychał-Zostaw... niech mnie zabiją... to jest moje przeznaczenie.
Luhan pokręcił głowę z uporem. Jego spojrzenie było pełne łez. Nie chciał zaakceptować śmierci Yixing'ego.
-Nie ... wcale nie. Zasługujesz na normalne życie- Luhan płakał. Ale nadal próbował powstrzymać łzy.
Yixing leżał. Luhan chciał pomóc mu wstać. Ale Kris zatrzymał go. Chłopak o pulchnych policzkach i uroczym głosie podszedł do Yixing , trzymając coś w rękach.
Chłopak spojrzał na Yixing'ego z litością , kiedy podniósł coś w górę. Luhan wrzasną i próbował pobiec do chłopaka, by go zatrzymać. Jednak Sehun i Jongin zatrzymali Luhan'a.
Jedynie co mógł, zrobić to przyglądać się jak chłopak wbija nóż w brzuch Yixing'ego.
Sehun i Jongin puścili Luhan'a, który upadł na ziemie. Krzyczał i płakał. Yixing przestał się ruszać a sprawcy odeszli.
Luhan czołgał się tak szybko jak mógł by dojść do ciała Yixing'ego.
Luhan wiedział że Yixing jest teraz wolny od bólu i troski. Był martwy i nigdy już nie wróci. Podobnie jak Henry.
Kris usiadł obok Luhan'a.
-Zrobił to, by cię chronić
Dotknął twarz Yixing'ego . Nie pokazywała ona żadnych objawów bólu. Musiał umrzeć dość szybko.
Luhan pokręcił głowa.
-To nie fair- zaszlochał.
-Wiesz-Kris zaczął mówić dalej- Yixing naprawdę cię kochał, Luhan. To jest powód ,dlaczego zawsze starał się , ciebie chronić. Myślę ,że on i Henry mieli plan, by ich pokonać, ale Henry zdradził go.
-I ja go kocham- Luhan wybuchnął płaczem raz jeszcze. Upadł na klatkę piersiową Yixing'ego , w nadzieji że usłyszy bicie jego serca, nie usłyszał nic, cisza. Krew z rany Yixing'ego była rozmazana teraz na twarzy Luhan'a.
Żałował, że nie wyznał mu swoich uczuć wcześniej, i to że wiedział o jego uczuciach do niego. To po prostu było nie fair, chciał być z Yixing'im.
Minsok spuścił swoją głowę, płakał.
-Luhan...-Jongin'a głos był cichy i smutny- Myślę ,że musimy wracać.
Luhan skinął głową, jednak nie wstał.
-Możesz wrócić. Przyjdę zaraz po tobie. Chce być sam na sam z Yixing'im.
Minseok otworzył swoje usta by zaprotestować, ale Luhan zatrzymał go.
-Nie martw się. Wrócę przed rankiem.
Minseok kiwnął i pomachał do reszty by podążyli za nim.
Czterech chłopaków zostawiło Luhan'a , samego z ciałem Yixing'ego.
-Powinniśmy spotkać się z resztą -Kris stwierdził, podczas gdy Luhan był daleko od nich  i nie był wstanie usłyszeć rozmowy. -Mam wrażenie, że to jeszcze nie koniec.

~*~*~

Telefon Chanyeol'a zadzwonił. Wydał z siebie rozdrażnione chrząknięcie i odebrał telefon.
-Tak?- Przetarł oczy
-To ja - był to głos Kris'a
-Wiesz ,która godzina?-Chanyeol był zirytowany.
-Tak , tak wiem.
Chanyeol nie odpowiedział.Przewrócił oczami. Nienawidził być budzonym rano bez powodu.Ludzie po prostu nie rozumieli tego ,że rano nigdy nie miał humoru.
Kris i Baekhyun byli właśnie tą dwójką ,która tego nie rozumiała.
-Henry i Yixing nie żyją. Musimy wezwać innych na spotkanie. Myślę że zaplanowali coś więcej na tą noc. Musimy porozmawiać z resztą teraz ! -Kris powiedział to jak nauczyciel od Geografii ,którego Chanyeol nie lubił. Jego głos był niski, głęboki i poważny. I za każdym razem gdy słyszał ten głos, oznaczało to dodatkową pracę -Piwnica, za 15 minut.-Kris rozkazał i rozłączył się.
Chanyeol westchnął i wyszedł z łóżka. Wiedział, ze nie ma sensu na kłótnię lub pytania ,czemu Yixing i Henry nie żyją. Wiedział że zyska wszystkie informację, zaraz gdy przybędzie do piwnicy.

~*~*~

Głowa Luhan'a spoczywała na klatce Yixing'ego. Przestał płakać już od jakiegoś czasu. Zorientował się jak może ich pokonać, stworzył plan. Byli w tym razem, i mogli ich pokonać tylko razem. Luhan musiał ich tylko przekonać do tego planu.
Już żadne życie nie będzie dłużej żyło w niebezpieczeństwie. Plan Luhan'a był odporny na wszystko, wiedział o tym.
Uniósł swoją głowę i pocałował lodowate usta Yixing'ego. Ich pierwszy i ostatni pocałunek.
-Obiecuję, Yixing. Zemszczę się- Luhan szepnął i delikatnie dotknął twarz Yixing'ego.- Dla Ciebie.